Duchowa Adopcja
„Żadna okoliczność, żaden cel, żadne prawo na świecie nigdy nie będą mogły uczynić godziwym aktu, który sam w sobie jest niegodziwy, ponieważ sprzeciwia się Prawu Bożemu, zapisanemu w sercu każdego człowieka, poznawalnemu przez sam rozum i głoszonemu przez Kościół”
św. Jan Paweł II, Evangelium Vitae, 62
25 marca
Uroczystość Zwiastowania Pańskiego
Czym jest Duchowa Adopcja?
Pełna nazwa brzmi: Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą. Adopcja duchowa wyrażana jest osobistą modlitwą jednej osoby o ocalenie życia jednego dziecka, którego imię jest znane tylko Bogu. Trwa przez 9 miesięcy – tyle, ile wynosi okres wzrostu dziecka w łonie matki. Po tym czasie można podjąć kolejną duchową adopcję składając przyrzeczenia na nowo.
Jakie korzyści płyną z podejmowania Duchowej Adopcji?
Podejmowanie Duchowej Adopcji ma odwodzić od zamiaru popełnienia aborcji lub niszczących ludzkie zarodki praktyk „in vitro”. Podejmowanie tej posługi ma służyć kształtowaniu postaw prorodzinnych. Osobom, które popełniły grzech aborcji, czy „in vitro”, lub w jakiś sposób w niej uczestniczyły, Duchowa Adopcja przywraca równowagę ducha i usuwa udrękę sumienia (syndromu postaborcyjnego). Duchowa Adopcja umacnia ludzi w zdrowych zasadach moralnych, buduje w rodzinie poczucie więzi, wzajemnej miłości, bezpieczeństwa i solidarności, a nie zakłócony rozwój prokreacji jest gwarancją bezpiecznej egzystencji narodu. Jeśli zdarzy się zaniedbać lub zapomnieć zobowiązania Duchowej Adopcji przez dłuższy czas np. miesiąc, należy podjąć ją od początku. Trzeba wtedy odbyć spowiedź, ponowić przyrzeczenia i starać się je dotrzymać. W wypadku krótkiej przerwy należy Duchową Adopcję kontynuować, przedłużając praktykę o ilość dni opuszczonych.